sao paulo - pantanal

Hallo allemaal,

Hier weer een update! We waren gebleven in Sao Paulo.

Sao Paulo is een van de modernste steden die wij tot nu gezien hebben. Een stad met 14 miljoen inwoners, een echte wereldstad. We werden hier ook niet meer nagestaard maar waren eenn van de zovele. Opvallend was dat veel mensen Engels spraken en de infrastructuur is hier prima op orde! heerlijk. Een groot metrostelsel onder de stad zorgde ervoor dat we geen uren in de bus hoefde te zitten om de andere kant van de stad te kunnen bezichtigen.

Na de eerste dag rustig aan gedaan te hebben. Zijn we de dag erna de stad gaan verkennen. Als begin punt hadden we daarvoor het hoogste gebouw (41 verdiepingen) van Sao Paulo uitgekozen. We mochten de hoogste etage alleen niet betreden. Het was daar nogal een nette bedoeling en ten eerste kwamen we aan buiten het 'bezoekuur' en we mochten niet naar binnen op slippers.

Toen hebben we maar vanaf de 37ste verdieping van het uitzicht genoten. En dat was schitterend. Zover het oog reikt reiken ook de woontorens en kantoorgebouwen de lucht in. Voor zover het nog niet doorgedrongen was tot ons was het nu overduidelijk dat dit een wereldstad is. Sao Paulo is vooral minder grauw dan verwacht.

Na in het centrum alle bezienswaardigheden te hebben gehad willen we graag de namiddag naar het stadspark gaan om daar weer wat uit te rusten. Toen we uiteindelijk het park hadden bereikt, we stonden lettterlijk aan de ingang begon het echter te regenen. We hebben vlug een schuilplekje opgezocht, en dat was nodig ook! Een tropische regenbuitje met flink onweer. Uiteindelijk hebben we 1,5 uur staan schuilen voordat het enigszins wat minder werd. Terug bij het hostel bleek pas echt hoe hard het had gestormd. In onze straat waren twee bomen omgewaaid, waarvan een op een auto, waar op dat moment ook iemand inzit. Gelukkig geen gewonde. Maar hier lopen alle kabels voor elektriciteit etc. boven de grond en door het omvallen van de bomen waren deze dus flink beschadigd. En je kunt wel raden wel hostel zonder stroom was komen te zitten...

Behalve dat de koelkast het dan niet meer doet was het nog niet eens zo'n probleem. We hebben romantisch gegeten bij kaarslicht. En zo van de nood een deugd gemaakt.

Ons volgende reisdoel wordt de Pantanal, en omdit alvast te regelen reisde we af naar het busstation om daar de kaartjes voor de bus te kopen. Daar aangekomen blijkt dat de busmaatschappijen die richting de Pantanal gaan op een ander busstation zitten. Deze ochtend zit het weer lekker mee, maar uiteindelijk weten we alles wel te regelen incl. hostel etc. Omdat het de dag ervoor niet gelukt is naar het park te gaan willen we dat dan vandaag alsnog doen. Maar ook deze middag betrekt de lucht en zien we ervan af. En maar goed ook, ook nu barst het onweer weer los.

We hebben ons laten vertellen dat er bij een sambaschool deze avond voorbereidingen zijn voor de carnaval. En omdat de voorbereidingen die we tot nu toe hebben gezien zo goed zijn bevallen gaan we erop af. Het is even zoeken, en uiteindelijk weten we het te vinden. Maar er is geen voorbereiding te bespeuren... Het zaaltje is wel open, maar er geen carnaval te bespeuren, het zaaltje doet deze avond dienst als parkeerplaats. We keren terug richting ons hostel en besluiten langs de supermarkt te gaan zodat we onze eigen caipirinha's kunnen maken. Daar aangekomen blijken meerdere hostelgenoten het zelfde idee te hebben. Laten we het erop houden dat het daarna nog een gezellige avond/nacht is geworden.

Het nadeel van de gezellige nacht is wel dat we nogal laat wakker worden, en we hebben ons wel eens ooit fitter gevoeld. We besluiten er dan ook maar een relaxdagje van te maken.

De 'wildernis' van Sao Paulo hebben we weten te overleven, en de reis naar de wildenis van de Pantanal gaat beginnen.

We reizen per bus af naar Campo Grande. Door verkeerde voorlichting over de reisstijd komen we daar midden in de nacht aan op het busstation. De reis duurt in totaal 17 uur, wij dachten er ongeveer de helft over te doen. En slapen zat er deze reis ook niet veel in, omdat sommige kinderen het voor elkaar weten te krijgen 12 uur aan een stuk te bleren.

In Campo Grande is overigens zelf niks te beleven, en het dient dan ook vooral als uitvalstad richting de Pantanal. Wat wel opvalt is dat deze stad die voor ons gevoel toch al aardig van de rest van de bewoonde wereld afligt heel Europees en modern aandoet. Maar goed, dat is een indruk van een paar uurtjes doe we daar doorgebracht hebben.

Wat veel belangrijker is dat we de volgende dag zullen vertrekken voor onze vierdaagse verblijf in de pantanal zelf.

De eerste helft van de reis is per taxibusje, maar halverwege moeten we overstappen in een 4x4. Al snel wordt duidelijk waarom, de pantanal kent geen verharde weg. We delen de auto samen met drie Canadezen en twee Australiërs.

Vanaf het overstap punt wordt het dan ook allemaal al een stuk boeiender. Onze chauffeur weet ons de eerste wilde dieren al aan te wijzen en het duurt niet lang voordat we ook de eerste kaaimannen kunnen vastleggen met de lens.

Uiteindelijk stoppen we bij een rivier die we oversteken met motorbootjes, deze brengen ons naar ons verblijf.

Ons verblijf ligt in the middle, of the middle of nowhere. Voor de geïnteresseerde, ongeveer op de kruising van ed Rio Paraguay, Rio Itaguary en Rio Negro. Een plaatsnaam hebben we nog steeds niet kunnen achterhalen..

Als we aankomen begint de zon onder te gaan en het plaatje is dan ook werkelijk schitterend. Daar zitten we dan, aan de rand van een rivier, terwijl de zon ondergaat, en er een klucht tropische vogels over de bomen komt gevlogen. Het had zo uit een natuurdocumentaire kunnen komen. En wat een rust, al helemaal in vergelijking met Sao Paulo.

's Avonds krijgen we meteen de eerste activiteit voor onze kiezen. In het donker, en als het hier donker is, is het ook echt pikkedonker, zodat je nog geen hand voor ogen ziet, gaan we in de motorboot het water op.
Onze bestuurder en gids schijnt af en toe met zijn lampje om te kijken waar hij heen vaart. Al snel zien we in het water ogen reflecteren in het licht van zijn lamp. Het wemelt van de kaaimannen in het water. De meeste maken zich uit de voeten als we in de buurt komen. Maar eentje, die zich bevindt op een drijvend eilandje, weten we te benaderen tot op een meter, voordat hij begint te bewegen. Uitzonderlijk om te zien. Je kent de beelden van televisie en bijvoorbeeld een dierentuin, maar zo als nu is toch een hele andere ervaring. Overigens worden kaaimannen niet zo groot en vormen ze geen bedreiging voor mensen (zolang er geen jongen in de buurt zijn).

De volgende ochtend gaan we vissen. piranha's vissen! We krijgen allemaal een hengel met een behoorlijk haak eraan. Eerst wordt er wat aas gevangen (kleine piranha's). Deze worden vervolgens in mootjes opgedeeld en dus gebruikt als aas voor de grotere. Om wat meer kans te maken op een grotere moet je alleen wel in de rivier gaan staan. Dus daar sta je dan met je blote voeten tot je knieën in het water terwijl je in diezelfde rivier op piranha's aan het vissen bent. Je voelt ze aan je aas zitten. De kunst is om op het juiste moment een ruk aan de hengel te geven. En uiteindelijk lukt het ook, en hengelen we ze binnen. Zelfs als ze aan de haak zitten proberen ze het aas nog te pakken te krijgen en nu zie je ook pas goed wat voor tanden ze hebben. Chantal weet de grootste te vangen maar deze bijt de vislijn door en weet te ontsnappen. De vissen die we wel vangen krijgen we bij de lunch als extraatje opgediend. En ja, ook Chantal heeft haar vis opgegeten! (Net kibbeling).

In de middag gaan we per boot de rivieren op. Het is schitterend weer en langs de gehele oevers en in het water houden zich tal van dieren op, kaaimannen, moerasherten, caipibara's, reuzeotters, en veel, heel veel verschillende vogels. Een mooie tocht.

Na het avond eten krijgen we te horen dat we de volgende dag per voet zullen gaan.

In dit gebied zitten ook anaconda's en jaguars. En die zien is als de slagroom op de taart. Daar gaan we dan ook voor deze ochtend. We gaan kijken of we een anaconda kunnen vinden. Het enige 'probleem' is dat je dan wel naar plekken toe moet waar ze graag zitten. En dit betekend op je blote voeten tot over je enkels door de modder, en bijna tot aan je middel door moeras en water heen waden. En dat terwijl je geen idee hebt wat er onder de 'groen soep' die zich op het water drijft bevindt. We vertrouwen dan ook maar op onze gids. Ondanks alle inspanningen vinden we helaas geen anaconda. Het dier wat we het meeste treffen is de mug. En ondanks bedekkende kelding en DEET weten ze veel toe te slaan. (terug in het kamp heeft Chantal welgeteld 130 muggenbulten!!)

Na de lunch gaan we te paard het gebied verkennen. Zelden of nooit op een paard gezeten, maar dat blijkt niet uit te maken. We zijn eerder passagier dan bestuurder van de paarden. Ze zijn zo tam en eigenwijs als iets. Af en toe lijkt het paard wel echt te reageren op onze 'commando's' maar als ze iets niet zint, dan maken we geen schijn van kans... Om een voorbeeld aan te halen - Onze gids besluit te paard een rivier over te steken waarbij hij tot zijn middel in het water gaat en onze paarden volgen trouw. Echter liggen er op drie meter afstand kaaimannen in het water. En op dat moment besluit het paard van Chantal dat het even tijd is om de dorst te lessen en blijft vervolgens midden in de rivier stilstaan en begint rustig te drinken, en wat Chantal ook doet, het paard komt niet in beweging tot het voldoende gedronken heeft. Daar zit je dan op je paard in de rivier tussen de kaaimannen.

's avonds betrekt het weer en onweert het flink. De volgende dag is het daardoor minder interessant om te wandelen of een tocht met de auto te gaan maken. Dus wordt het wederom een boottocht, helaas begint het zodra we de boot in stappen te regenen. En dat staat hier garant voor een pittig buitje. Poncho aan en gaan! Helaas blijven de meeste dieren zich tijdens dit weer verschuilen en daardoor valt dit tripje letterlijk en figuurlijk een beetje in het water.

Na de tocht kunnen we onze spullen langzaam aan inpakken en gaan we ons opmaken voor de terug weg. De regen heeft ervoor gezorgd dat de weg een grote modderpoel is geworden. En dat maakt de terug rit vrij spectaculair! De chauffeur heeft er zin in en stuurt de auto alle kanten op om hem op de weg te houden terwijl we alle kanten op glijden.

De pantanal was na alle steden en stranden die we gezien hebben iets heel anders. En daarom wilden we er ook naar toe. Het was een unieke ervaring, een van de hoogte punten van de reis tot nu toe. En tot op heden waarschijnlijk ook de meest avontuurlijke. We hopen dit nog vaker tijdens onze reis mee te maken.

Nu eerst richting Rio! Kijken of ze hier ook een beetje kunnen carnavallen!