Cotopaxi, Galapagos en Bogota

Hallo allemaal,

Nadat we ons miljonairsleventje ingeruild hebben voor weer het backpackersleventje nu ook weer tijd voor een update.

Als eerste bedankt allemaal voor alle felicitaties. Ik heb een bijzondere verjaardag gehad!!

We waren gebleven op dinsdag 22 Mei.
Deze dag zijn we begonnen om voor Rob een klim naar de vulkaan Cotopaxi te boeken. Rob wilde heel graag eens goed afzien en kijken hoever hij fysiek en vooral mentaal kon gaan. Door met name Tom zijn bergavonturen was Rob helemaal lekker gemaakt en besloot de Cotopaxi te gaan beklimmen.

Verder hebben we deze dag het oude stadscentrum bezocht. Een mooie schone stad maar zoals in elke stad merk je dat er ook hier armoede heerst. Vooral op het centrale plein zijn veel dronken mensen en zwervers te vinden.

We zaten daar heerlijk een broodje te eten toen een dronken man ons lastig kwam vallen. Deze werd echter super boos en bleef maar roepen en boos kijken. Een oudere man stuurde hem al weg maar dat mocht niet baten. Uiteindelijk kwam hij weer boos en agressief op ons aflopen. Chantal die ondertussen heel de man niet meer vertrouwde besloot weg te lopen maar helaas de man liep ons gewoon achterna. Gelukkig kwamen er al verschillende politiemannen te hulp. (een voordeel van Zuid-Amerika want ze staan met hoopjes op elke straathoek). Aangezien Chantal geen Spaans kon om uit te leggen wat er aan de hand was, maakte ze een wegwerpgebaar waarna deze man meegenomen werd. Heel apart hoe dat hier gaat. Een man op het plein verontschuldigde zich tegenover ons omdat hij zich schaamde dat dit in zijn stad gebeurt.

Nadat we ons broodje op hadden liepen we verder, op het volgende plein werden we aangehouden door en groepje schoolkinderen. Heel verlegen vroegen ze of ze een interview in het engels mochten houden omdat dit moest voor school. In de eerste instantie dachten we dat Chantal weer aandacht kreeg omdat ze schijnbaar beroemd is en later Rob omdat hij een baard heeft. Het zou niet de eerste keer zijn dat we gevraagd worden mee op de foto te gaan. Na het interview zijn we weer terug gegaan naar ons hostel waar we in de avond weer heerlijk gechillt hebben.

De volgende dag vertrok ik (Rob) om 07.00 uur. Eerst met de taxi naar het busstation, daarna een bus richting de plaats waar ik mijn gids zou ontmoeten. Echter miste ik de plek waar ik moest uitstappen finaal, toen ik het eenmaal doorhad was kon ik langs de snelweg uitstappen, deze overstekken en aan de andere kant van de weg vervoer terug regelen. Een medewerker van het nationale park was uiteindelijk zo vriendelijk om mij naar de plaats van bestemming te brengen. De gids kwam om 11.00 uur aan, het stereotype beeld van een militair, en dat bleek hij dus ook te zijn:)

Vervolgens reden we richting de Cotopaxi, bij de eerste aanblik begon ik mij al af te vragen waaraan ik zou beginnen. De Cotopaxi is ongeveer 5900 meter hoog, en ondanks dat de beklimming niet bekend staat als technisch moeilijk is het vooral de afstand die het zwaar maakt. We konden de refugio (het startpunt van de daadwerkelijk) op 4800 meter ook zien liggen. De afstand naar de top is inderdaad aanzienlijk.

Bij aankomst op de parkeerplaats begon het eerste klimmetje van ongeveer 45 minuutjes naar de refugio. Voor zover ik me nog niet afvroeg waar ik was begonnen deed ik dat daarna wel;)

De rest van de middag was het vooral acclimatiseren om aan deze hoogte te wennen en oefenen met oa het lopen/ klimmen over ijs en sneeuw met ijspinnen en een ijsbijl en wat te doen als je valt. Wat later nog van pas zou komen ook.

Rond 18.00 uur was het bedtijd en om middernacht zou het avontuur gaan beginnen.

Ik heb in die paar uurtjes nauwelijks geslapen, en ook de aanpassing aan de hoogte kwamen nu opzetten waardoor ik mij niet bepaald lekker voelde.
Het opstaan en ontbijten viel daarom dan ook niet mee. Maar rond 01.00 's nachts vertrokken we dan. De top tegemoet!

Het beklimmen van de berg in het donker is een aparte gewaarwording, maar tevens prachtig. Op sommige momenten was, ondanks het donker, het uitzicht en aanzicht van de berg ronduit spectaculair!

Maar de beklimming was ook zwaar! De fysieke en mentale uitdaging waarna ik op zoek was heb ik meer dan genoeg gekregen.

Het begon al vrij vroeg, door de inspanning, en doordat ik me niet erg lekker voelde was ik mijn ontbijt na ongeveer een half uur al weer kwijt. En dat zou niet de laatste keer zijn dat ik heb staan kokhalzen deze beklimming.

Met kleine stapjes gingen we richting de top, maar de ijle lucht en de steilheid maken het geen wandelingetje door het park. En hoe hoger we kwamen hoe zwaarder dat het werd.

Tijdens onze beklimming kwamen we ook een stuk tegen waar we echt verticaal omhoog moesten. Dat hadden we van te voren geoefend, alleen nu moest het op tempo gebeuren, omdat er gevaar bestaat voor afbrekende stukken van de overhangende helling met ijspegels. Dit stukje was kort samengevat slopend. Terwijl je het al zwaar hebt met het gewone tempo, wordt je dan gevraagd een 100 meter sprint af te leggen. Killing.

Verderop werden we nogmaals getest. We kwamen een andere gids tegen, en terwijl de gidsen even met elkaar praten, was dit voor mij een uitgelezen moment om weer even uit te hijgen, maar helaas van korte duur. We hoorden het geluid van een lawine, de gidsen reageerde meteen en begonnen te rennen, de rest in de kielzog mee. Gelukkig bleek de lawine niet bij ons in de buurt (al deed het geluid mij anders denken) maar dit sprintje bracht me wederom aan het eind van mijn adem.

Ik heb deze beklimming ontzettend afgezien, het is moeilijk te beschrijven. In ieder geval erger dan ik tot nu toe ooit heb gedaan. Ik heb momenten gehad dat ik amper nog rechtop kon lopen. Ik heb vaak gedacht, had ik me maar beter voorbereid, wat langer en beter geacclimatiseerd, of een berg meer beklommen. Maar ik wou mezelf testen, en hoe beter dan zonder enige voorbereiding. Maar ik heb het geweten, afzien, afzien, afzien. Alles heeft pijn gedaan.

Er zijn verschillende punten geweest dat ik echt dacht ik kan niet meer. Vooral toen we op ongeveer 5600 meter waren en we uitzicht hadden op de top en waar we nog naar toe moesten. Het leek nog oneindig ver! Daar zakte de moed me in de schoenen.

Maar we beleven vooruitgaan. En om alles nog een graadje erger te maken, sloeg het weer om. Binnen een paar minuten tijd was het heldere weer omgeslagen in mist, een nog hardere wind en sneeuw.

Maar uiteindelijk, met veel pijn en moeite, is de top bereikt! En daar sta je dan op ongeveer 5900 meter, na 5 en half uur afzien, met niks anders te zien dan een heel klein stukje van de krater en verder niks dan sneeuw en mist:) Heerlijk!

Daarna begon het afdalen, daar staat normaal twee uur voor. Uiteindelijk hebben we er meer dan drie uur over gedaan vanwege de sneeuw. Kapot en bekaf was het soms moeilijk te concentreren, en dan gaat het dus fout. Terwijl we een helling oversteken glijdt ik uit en tuimel een aantal meters naar beneden, gelukkig heeft de gids me aangeleerd wat te doen, en hoe gebruik te maken van de ijsbijl, wat ervoor zorgt dat ik niet verder naar beneden glijdt of over de kop sla. Daarna was het weer een stuk makkelijker om scherp te blijven...

En terwijl ik de tijd had van mijn leven had op de berg en lekker aan het afzien was, was Chan lekker aan het chillen;).

Chantal had namelijk maar besloten deze dagen te gaan chillen en heeft verder niet echt iets benoemdswaardig gedaan ;) behalve hopen dat Rob nog terug zou komen.

Rob kwam op donderdag 24 Mei om 14.00 uur terug waarna hij eerst ging slapen. Trots en voldaan dat hij het gedaan had en het hem gelukt was, maar bekaf en nooit meer op deze manier.

Die avond alvast Rob zijn verjaardag ingeluid bij een heerlijk wijn en tapas tentje ;)

De volgende dag op vrijdag 25 Mei Chantal, Rob wakker gezongen.
Waarna hij het kaartje van Rianne eindelijk kon openen die al die maanden al meegesjouwd wordt. Bedankt Rianne vooral Chantal heeft erg gelachen.

Vroeg opgestaan en met de taxi naar het vliegveld want we gaan naar de Galapagoseilanden.
Dit zijn vulkanische eilanden bij Ecuador waar volop dieren aanwezig zijn. Deze hebben nooit vijanden gekend dus ook erg tam. We zijn benieuwd.

Om 13.30 uur kwamen we aan op het eiland Baltra. Hier wachtte onze gids ons op. We waren met een groep van 13 man waarvan 7 jeugd en 6 wat oudere mensen. Een erg leuke club. We pakte een bus waar we naar ons boot gebracht werden. Of zeg maar gerust een dikke jacht. We zaten op een grote, moderne, eerste klas catamaran.

We werden met een zodiac naar het schip gebracht. Het eerste uur waren onze woorden: dit is niet normaal, o mij god, o mij god…. Het schip had drie dekken. Het bovendek was dakterras met bar, ligstoelen en een jacuzzi. Daaronder slaapzalen, terras, bbq en de brug. Daaronder buiten een bank, binnen een lounge gedeelte met bank, luie stoelen en bar en een restaurant gedeelte en daarachter nog wat slaapkamers. Wij sliepen onderaan. Een dikke twee tweepersoonskamer met zitgedeelte, eigen badkamer, een groot raam met uitzicht op zee en een eigen balkon!! Goh wat vervelend.

We kregen een uitgebreide lunch met veel verschillende gerechten en voldoende hoeveelheden.
Vervolgens de zodiac weer in waar we met een bus het eiland Santa Cruz gingen bekijken. Dit is een van de weinige eilanden dat ook bewoond is. Het eiland bestaat vooral uit groen!

Aan het eind van het eiland gingen we het Charles Darwin station bezoeken. Hier worden de galapagos reuze schildpadden gekweekt net als landleguanen. Wow wat zijn die schidlpadden groot en lui. De landleguanen zijn kleurrijk, heel mooi.

Daarna met de bus terug waar ons diner al klaar stond op ons bootje. Ook dit was weer fantastisch en ongelofelijk. We zijn alle kilo's die we kwijt waren hier in een paar dagen weer aangekomen. Als toetje had Chantal natuurlijk een taart met kaarsjes geregeld en werd er voor Rob gezongen. Na het eten op het dak een ligstoel opgezocht en heerlijk genoten van de sterrenhemel. Ook deze zien wij helaas zo in NL niet. Nadat we in slaap vielen toch maar naar bed gegaan.

Zaterdag 26 Mei
Elke ochtend is om 7.00 uur het ontbijt. We hoefde onze wekker niet te zetten want werden om 6.00 uur wakker van de zonsopkomst op zee, je hoeft je hoofd maar een paar cm van je bed op te tillen of je ziet deze waarna je vervolgens weer heel tevreden met een dikke glimlach weer verder kan luieren. Het ontbijt was ook geweldig. Verschillende broodjes, fruit, eieren, beleg, fruitsapjes etc. Elke dag om 08.00 uur vertrokken de zodiacs weer om ons aan land te brengen van het volgende eiland.

We waren aangekomen op het eiland North Seymour. Een klein eilandje vol met vogels, hagedissen en leguanen. De vogels zijn gigantisch groot en blijven gewoon op het pad zitten net als alle andere dieren. Het mag niet, maar je zou ze gewoon kunnen aanraken. Na twee uur rondgewandeld en genoten te hebben gingen we terug naar ons huis. Daar lekker op het terras gechilld totdat onze lunch klaar was. Daarna vertrok de boot naar het eiland Bartelowe.

Na een middagdutje gingen we met de zodiacs aan land waar we gingen snorkelen. Rob deed dit voor de eerste keer en had er nogal moeite mee. Helaas hierdoor niet zoals de rest de pinguïns en haaien zien zwemmen maar wij hadden onze handen vol aan de groene zeeschildpad die rustig met ons meezwom, hoe fantastisch.

Daarna snel omgekleed en gingen we aan land aan de andere kant van dit eiland. Hier moesten we veel trappen beklimmen om van het geweldige uitzicht te genieten. Allemaal oude vulkaankraters, heel bizar. En een prachtig uitzicht op de baai waar we hadden gesnorkeld.

Na een geweldig diner, kregen we cocktails en maakte we kennis met onze crew. Jaja 11 man personeel op 13 bezoekers haha. Die avond vaarde we naar het eiland Santa Cruz. De zee was erg onrustig waardoor de helft van de gasten op bed lag met pillen tegen de zeeziekte. Gelukkig konden wij er wel goed tegen. Wel een aparte gewaarwording als je zo dobberend op zee zit.

Op zondag 27 Mei vertrokken we om 08.00 uur naar Santa Cruz. Dit keer de andere kant van het eiland. Na een mooie maar ontzettend lange wandeling kwamen we dan op de sandybeach. Witte poedersuiker als zand en babyblauw de zee. We hebben hier heerlijk genoten waarna we weer terug konden wandelen.

Na de lunch vaarden we naar het eiland Santa Fe. Daar gingen we vanaf de boot snorkelen. Hier maakte we kennis met de zeeleeuwen. De beesten zijn zo tam dat ze gewoon met hun hoofd tegen je duikbril aankomen. Dus dat was in het begin wel even schrikken maar een fantastisch snorkelavondtuur.

Daarna omgekleed en zijn we aan land gegaan. De zeeleeuwen liggen hier op hoopjes op het bountystrand. En ze bleven gewoon liggen toen wij aan land kwamen. De kleintjes komen op je af gewaggeld en zijn stiekem best snel wat grappige situaties opleverde. Na het maken van vele foto's zijn we het eiland rond gaan wandelen waar we nu ook zeeleguanen zagen. Want zijn die beesten toch lelijk maar erg fascinerend.

Maandag 28 Mei:

De volgende dag gingen we aan land op het eiland Espanol. Dit eiland is weer erg rotserig. Erg apart en mooi hoeveel de eilanden van elkaar verschillen betreft flora en fauna. Bijna alles is uniek want komt alleen op de galapagoseilanden voor en vele dieren en planten alleen op een specifieke eiland.

Ook op dit eiland weer veel hagedissen, leguanen, vogels en zeeleeuwen. Hier kennis gemaakt met een nieuw soort vogel en genoten van het prachtige uitzicht van boven op een klif op de zee waar we weer zeeschildpadden zagen zwemmen.

Die middag een paar uur gesnorkeld met dit keer wel 20 zeeleeuwen. Deze beesten zijn zo nieuwsgierig en speels dat je er echt van alles mee kan doen, echt geweldig. Daarnaast natuurlijk ook veel tropische vissen etc gezien.

Daarna omgekleed en aan een witte bounty strand gegaan met nog meer zeeleeuwen. Rob ging met de jongens snorkelen en Chantal genoot samen met de vrouwen van deze mooie beesten.

De volgende dag dinsdag 29 Mei was alweer ons vijfde en laatste dag. We gingen aan wal op het eiland San Christobal. Dit doorkruiste we met de bus waar we op een ander schildpadreservaat uitkwamen. Daarna werden we helaas naar het vliegveld gebracht. Wat een pracht ervaring!! Uniek en onvergetelijk! Alleen het schip was al de moeite waard en daarna al die prachtige natuur en beesten. Echt een must voor alle reizigers in Zuid-Amerika. Helaas is onze portemonnee wel een stuk lichter, maarja je kunt niet alles hebben he ;) Het was het meer dan waard!!

Om 17.00 uur waren we weer in Quito. Hier hebben we een taxi genomen naar het busstation waar we de bus pakte naar Banos. Dit is een klein dorpje onder Quito. Om 23.00 uur kwamen we hier aan.

Woensdag 30 Mei:

Na ons even vijf dagen miljonair gevoeld te hebben op ons eerste klas cruise zijn we nu weer beland in het normale backpackersleventje. We hadden beide moeite om weer in het ritme van het reizen te komen. We hebben besloten niet meer van Ecuador te gaan zien. We hebben de smaak van bountystranden en snorkelen te pakken en willen graag naar het noorden van Colombia en Mexico om daar te gaan genieten van het strand en het water.

We wilden in Banos gaan canoyen van een waterval maar het weer niet echt denderend, veel bewolking, af en toe miezerregen. En dat vonden we toch iets te koud. We hebben dus genoten van het dorpje zelf. Heel klein maar omgeven door veel groene bergen met watervalletjes en een kloof. Het dorpje staat bekend om zijn suikerriet en hier maken ze ook veel snoep van waarvan wij natuurlijk ook geproefd hebben, lekker maar zoet.

De rest van de middag en avond heerlijk op bed politieseries zitten kijken.

Donderdag 31 Mei:

Ook deze ochtend rondgewandeld in het dorpje en omgeving. We zijn naar een waterval gelopen waar ook termale baden waren. Na deze wandeling weer heerlijk geluierd. Die avond lekker wezen eten in een bbq restaurant.
De volgende ochtend begon onze reisdagen naar Colombia.

Vrijdag tot Zondag 3 Juni:

Eerst met de bus naar Quito, daar de bus naar Tulcan. Daar een taxi naar de grens. We waren benieuwd hoe deze grensovergang zou verlopen na alle bezorgde verhalen (vanuit NL). Nou een grap. Binnen tien minuten waren we beide grensposten gepasseerd zonder dat we iets moesten doen, niks geen controle. Twee stempeltjes in je paspoort laten zetten en dat was het. Zo'n snelle en makkelijke grenscontrole hebben we nog nooit gehad.

Aan de andere kant van de grens weer een taxi gepakt naar het grensdorpje Ipales in Colombia. Hier kwamen we om 20.00 uur aan. In Colombia wordt geadviseerd in de nacht niet te reizen en er reden zelfs ook geen bussen dus moesten we een hotelovernachting pakken. Toen we gingen eten en pinnen voelden we ons niet heel erg op ons gemak op straat. Colombia heeft natuurlijk toch een bepaalde reputatie, met name het zuiden en de afgelegen jungleplaatsen en grensplaatsjes hebben al helemaal vaak iets smoezeligs.

Zaterdag om 9.30 uur de bus naar Bogota gepakt. Deze stad ligt in het midden van Colombia. De reis was werkelijk prachtig. Veel bergen, echt genoten. Colombia bezit een prachtig landschap. Er werden geen verkopers in de bus gelaten, wat anders de normale gang van zaken is in Zuid Amerika, voor onze veiligheid. Dit vonden we zeker niet erg want vooral in Ecuador stond bijna heel de busreis de bus vol met mensen die iets aan je willen verkopen. We aten een keer in een restaurant waar ook de bus achter een gesloten poort werd gezet. We zijn drie keer aangehouden door de politie maar verder was de reis rustig verlopen. Op zondagochtend kwamen we om 07.00 uur aan.

We pakte een taxi naar ons hostel. Helaas konden we ons hostel niet vinden dus hebben we een ander hostel uitgezocht wat in een prima wijk lag.

Na een heerlijke douche zijn we de stad gaan verkennen. Het is zondag dus weinig verkeer en veel mensen op straat. Het leek wel een soort braderie met muziek, verkopers etc. Een heerlijke sfeer hangt er. En de mensen zijn vriendelijk. We zijn ook naar een hoog kantoor gebouw gelopen waar we een geweldig uitzicht hadden op de stad.

Het centrum is netjes en modern. De hele stad ziet er in het algemeen, voor zover wij natuurlijk kunnen zien, er beter uit dan verwacht. Helaas is het een bijzondere of echt mooie stad dus we zullen er niet lang blijven.

Ons hostel heeft ook eindelijk weer een keuken dus na ruim 3 maanden uit eten konden we eindelijk weer eens koken.

Maandag 4 Juni:

Vandaag even de was regelen, foto's uploaden etc pakken we morgen de bus naar San Gil. Van daaruit gaan we snel door naar het noorden. We vliegen waarschijnlijk vanuit Cartagena naar GuitemalaCity waar we nog ruim een maand hebben voor Guitemala, Belize en het zuiden van Mexico. O wat gaan we nog veel zien en genieten.

Wordt vervolgd....

Veel liefs vanuit Colombia!!!