Swasiland tot Durban

Donderdag 30 november
We wilden graag door Swaziland om te kijken wat dit land dan anders maakt dan Zuid-Afika.
We kwamen aan bij het grensplaatsje wat op een heuveltje lag. Het dorpje leek uitgestorven op de kinderen na die aan het voetballen waren. Toen wij langs reden begonnen ze vrolijk te zwaaien. Bij de uitgang van het dorp stond een slagboom [waarom, weten we niet] daar werd gevraagd of we een lifter mee konden nemen. De man waarvan we de naam niet uit kunnen spreken [zoals alle namen hier] sprak geen Engels of Zuid-Afikraans. Hij spak hun eigen taal maar daar konden we geen touw aan vast knopen. De weg was een verschrikking. Ontzettend stijl en vol met gaten en stenen. Asfalt kennen ze niet. Het dorpje was maar 18 kilometer verderop waar we ruim een uur over gedaan hebben. Het dorpje verscheen achter een heuvel waar we ineens veel mensen bezig zagen. Een contrast zo’n drukte achter een berg. Vanaf daar ligt er asfalt en het land doet Zwitsers aan. Vele heuvels met verschillende kleuren trekken aan ons voorbij. De plaatsen die we passeren lijken goed ontwikkeld, je ziet weinig armoede. De mensen zijn ontzettend aardig. We pauze gehouden op een grasveld waar we een pachtig uitzicht hadden en geitjes een kijkje kwamen nemen. Het land heeft ook enkele grote steden die er chaotisch uitzien zoals elke stad. Al zijn de steden in Afika niet te vergelijken met de steden in Zuid-Amerika.

Eigenlijk wilden we een beetje op tijd stoppen met rijden, maar in Swasiland vinden we tegen het einde niet echt een plaats waarvan we enthousiast worden om daar te kamperen. St. Lucia is dan slechts nog 170km na het passeren van de grens. Tegen ons nog vorige dag besloten idee om voortaan kortere stukjes te rijden, en eerder te gaan kamperen, om zo wat meer ontspannen te gaan reizen, besluiten we door te trekken naar St. Lucia. Lekker consequent, maar we zien het liever als flexibel.

We komen in het donker in St. Lucia aan, en pakken voor de eerste avond een guesthouse, morgen verhuizen we wel naar een camping.

Als we geinstalleerd zijn en naar buiten gaan om een hapje te gaan eten worden we door de eigenaar op het gevaar van nijlpaarden. Het dorpje ligt aan water. De nijlpaarden hebben de gewoonte om ‘s-avonds en ‘s-nachts het dorp in te wandelen om te gaan grazen. De kans dat je er in het donker eentje tegen komt is groot. En, zoals ons al bekend is, zijn nijlpaarden voor mensen de gevaarlijkste dieren in Afrika. Zij vallen het vaakst mensen aan. Het advies is afstand houden en ze uit te weg te gaan. Zoals als altijd met dit soort verhalen gaat het in bijna alle gevallen goed, maar het gevaar is reeel. Twee maanden geleden is er in het dorpje nog een man overlopen door een nijlpaard. Chan wil nog heel graag een keer een van dichtbij een nijlpaard zien die uit het water is… maar dan wel met de aanvulling; veilig vanuit de auto.

Maar wat is nu echt de kans dat we er eentje tegen komen? Gewapend met onze zaklampen de straat op richting het centrum (zo ver je als je over een centrum mag praten), zodat we, mochten we er een tegen komen we deze op tijd zien, zodat we er niet onverwacht een tegen het lijf aan lopen en het dier laten schrikken, en zodat we zelf niet schrikken…;)

Nog geen twee straten verder is het raak, in het licht van een lantaarnpaal staat een nijlpaard rustig te grazen. We hoeven die straat niet in, dus we hoeven er ook niet langsaf. Dat er hier van alles langs en op de weg (of camping) loopt, van koeien tot apen, van geiten tot olifanten, zelfs op de drukke wegen, zijn we ondertussen wel gewend, maar een nijlpaard in een dorp is toch weer een rare gewaarwording.

Vrijdag 1 december

Na zelfs wat te hebben uitgeslapen en rustig op te staan genieten we van een heerlijk ontbijt buiten op de veranda, in een stralend zonnetje. Guesthouse waar we verblijven is echt een dikke prima. Ligt zelfs een zwembadje in de achtertuin.

Tijdens het stukje rijden naar de camping komen we een politiecontrole tegen. Op en bij de stranden mag je niet in het bezit zijn van alcohol. We hebben inderdaad wat alcohol in de auto liggen, maar we leggen uit dat we op reis zijn, dat de auto ons huis en keuken is, en onderweg zijn naar de camping. De agent begrijpt het, strijkt over zijn hart, en we mogen door. Maar voordat we door mogen rijden geeft hij het bijzondere advies dat als we dan toch besluiten alcohol te drinken we dit vooral in de auto moeten doen…

Als we de camping bereiken begint de wind op te zetten. We wandelen naar het strand. Onze eerste blik op de Indische Oceaan. Van afstand leek deze donker en grijs zoals de noordzee, maar van dichtbij is hij toch blauwer, en helderder dan verwacht. Ondanks de stevige golven. Ondertussen is de wind stevig aangezwollen. Het water beukt op het strand, en we waaien bijna weg, en onze benen worden gezandstraald. Vooral Rob, een echte strandliefhebber (proef enig sarcasme), geniet ervan. Vooral als we proberen te gaan zitten en eindigt met een mond vol zand is hij in zijn element.

We komen terug op de camping en weten daar nog even lekker te chillen in het gras. Maar het weer betrekt verder en uiteindelijk zitten we weer vroeg op de avond in ons tentje een boek te lezen. Gelukkig voordat de regen begint.

Zaterdag 2 december

Onze plannen in St. Lucia bestonden vooral uit het idee om eens lekker te gaan genieten van campinglife en het strand. Maar de dag begint grijs. Desallnietemin vertrekken we naar het strand, maar niet om er te luieren, maar om een lange wandeling te maken. Deze keer is het meer genieten, ook voor Rob. Het grootste gedeelte van het strand is niet bedoeld om te zwemmen, wegens de sterke stroming, en waarschuwing voor haaien. Maar een blik op de kwallen die we zien is voor ons sowieso al reden genoeg om niet misschien het water in te gaan, ook niet de branding.

De rest van de dag besteden we het bezoeken van (overdekte) terrasjes (af en toe van een buitje). Bij het laatste terrasje weet de zon toch nog door te breken. En bijzonder, ondanks dat het nog ruim licht is, komt er een nijlpaard het water uit, om recht voor het terras te gaan grazen. Zo heeft Chan uiteindelijk toch haar nijlpaard van dichtbij (3m) uit het water, en veilig door de balustrade van het terras.

Zondag 3 december

De zon straalt ons deze ochtend tegemoet. We verlaten de camping, maar voordat we onderweg gaan naar onze volgende bestemming, het nationale park Hluhluwe Imfolozi, gaan eerst werken aan onze ‘ tan’ op het stand. Ook deze keer treffen we een politiecontrole, maar deze keer komen we er niet voorbij. We kunnen onze drank achter laten als we willen, en bij terugkomst weer ophalen. Nee bedankt. We laten ons niet voor een gat vangen en rijden door, en gaan het proberen bij de volgende ingang naar het strand. Ook hier de verwachte controle, alle charmes gaan in de strijd, het kost ons wat moeite, maar de dienstdoende agent is geneigd ons door te laten, maar durft de beslissing niet zelf te nemen. Ook zijn meerdere weten we te overtuigen, het enige wat hij wil zien is het bewijs van een bonnetje dat we daadwerkelijk aan het kamperen zijn. De auto en alle rotzooi die we aan kleren en backpacks achter ons hebben liggen is waarschijnlijk niet duidelijk genoeg als hint, maar easy peasy, bonnetjes hebben we in overvloed.

Een echte stranddag. En het is weekend, dus er zijn meerdere mensen op het strand. Op de duinen en op de parkeerplaats worden overal barbecues ontstoken. Gezelligheid allom. Het wordt wel vloed en een golf weet ons te verrassen. In een ultieme reactie proberen we onszelf en onze spullen droog te houden. De actie slaagt gedeeltelijk, de handdoeken worden nat, maar onze poging wekt vooral op de lachspieren van een aantal andere strandgasten.

Na wat uurtjes opdoen van vitamine Z, spoelen we ons af en gaan richting Hluhluwe Imfolozi park. Daar blijkt weer eens hoe geweldig onze voorbereiding is. Dat we er heen gaan is al een laatste moment beslissing, maar bij aankomst blijkt dat er op het park helemaal geen kampeermogelijkheden zijn. Uiteraard, en gelukkig, wel andere accomodaties, dus het komt, zoals altijd wel weer goed. Het is alleen een hapje uit ons budget.

Het park is prachtig, een heuvelachtiglandschap, helemaal in het groen. Het doet ons een beetje aan de zuidelijke omgeving in Kruger denken, maar dan ‘ruimer’ van opzet. Niet lang na binnenkomst zien we onze eerste neushoorn. Een flinke, en dichtbij. Uiteindelijk steekt hij ongeveer drie meter voor ons de weg over.

Maandag 4 december

Safaridag. We touren het noordelijk gedeelte van het park door. Naast de buffels, zebra’s, giraffes zien we veel neushoorns. Maar dat is ook waar dit park op bekend staat. Het blijkt zelfs zo te zijn dat de witte neushoorn ooit zo bedreigd is geweest dat er nog maar 20 van leefden, allemaal in dit park. (feitje: we spreken dan over de zuidelijke witte neushoorn, de noordelijke witte neushoorn is uitgestorven). Vanuit dit park, in samenwerking met dierentuinen etc., heeft men met succes de populatie weten te redden. Vooralsnog althans.

Iets wat we nog niet eerder waren tegen gekomen zijn leguanen. De eerste die we treffen is aan het eten. Uitwerpselen. Eet smakelijk.

Het spotten gaat moeizaam, veel en dichte begroeiing. Het weer was al niet best, maar wordt alsmaar slechter. De ervaring heeft ons al geleerd dat dieren net als ons zich liever ergens schuil houden als het regent. We sparen onze energie en gaan naar ons volgende kampement.

Daar komen we te zitten in een heerlijk chaletje met een veranda en uitzicht over de heuvels. Goed toefen hier, en pas als het echt te koud wordt om buiten te zitten verhuizen we naar binnen.

De reisspelletjes komen uit de tas. Eerst een paar potjes kolonisten. Het dobbelspelletje hebben we gekregen toen we op reis gingen naar Zuid Amerika en is toen eindeloos gespeeld. Rob is er niet meteen happig op dit te gaan spelen. De eindstand was toen 1 voor Rob, de rest voor Chantal. Na een paar spelletjes is de tussenstand weer 1 voor Rob, de rest voor Chantal.

In het pakket zit ook een schaakbord op reisformaat, en niet gedacht dat we er ooit gebruik van zouden maken, maar dus toch. Daar zitten ze, twee ‘grootmeesters’ aan een tafel midden in een natuurpark in Afrika. Onze zetten zijn waarschijnlijk voor de grootste schakers onnavolgbaar.

Om 22u valt alles stil. De stroomgenerator gaat uit, en daarmee al het licht. We maken ons potje af onder het licht van een kaarsje. En het geluid van een huismuis. We zijn duidelijk niet de enige bewoner van dit huisje. Maar hij laat zich gelukkig niet zien, maar we horen hem boven ons piepen.

Dinsdag 5 december

De dag begint zoals deze is geeindigd. Grijs en regenachtig. We slapen uit, staan rustig op. No need to hurry, we verwachten vandaag, met zo’n weer niet veel te zien. We gaan niet rechtstreeks naar de eerste de beste gate, maar van heel uitgebreid en uren rondrijden worden we ook niet heel enthousiast.

Zoals gezegd rustig aan dus. Oh ja, ons brood is gisteren gejat door apen. Een onoplettend moment, bij het uitladen van spullen uit de auto, en weg brood. Ons ontbijt bestaat daarom uit pannenkoeken met Nutella, breakfast of champions! De dag kan bijna niet beter beginnen. Tijdens ons ontbijt worden we vergezeld door vier wrattenzwijnen die onder de vloer van onze veranda aan het schuilen zijn voor de regen.

De apen blijken nog brutaler dan verwacht, en tot nu toe meegemaakt. Op het moment dat Chan staat te afwassen en Rob zich in de badkamer bevindt, komen ze zelfs het huisje binnen! Chan schrikt zich een ongeluk met opeens een aap naast zich op het aanrecht. De apen worden verjaagd, maar de pot Nutella die nog buiten op de veranda stond nemen ze mee, en ondanks een korte (kansloze) achtervolging, de Nutella is foetsie.

De neushoorns laten zich goed zien. Deze trekken zich gelukkig niet zoveel aan van het weer.

We treffen een Safari-Jeep die ons wijst dat ze op nog geen kilometer verder op afrikaanse wilde honden hebben gezien. Een dier wat we gedurende onze reis nog niet zijn tegen gekomen. Ook bedreigd, komen ze alleen nog in grotere aantallen voor in Botswana. Dus met het verlaten van Botswana hadden we ook onze verwachting deze dieren nog tegen te gaan komen buiten boord gezet. In het park waar we zijn, zijn ze een aantal jaar opnieuw geintroduceerd. Er leeft 1 roedel van circa twintig dieren in het gehele park. Als we onze safarigids openslaan blijkt dit park ook het laatste park waar we ze uberhaupt nog tegen zouden kunnen komen.

Met kruipsnelheid leggen we de afstand af. 500 meter, 700 meter, 900 meter, een kilometer, maar niks te zien. De dagteller wordt nauwlettend in de gaten gehouden. Maar zelfs na bijna twee kilometer zien we niks. Zijn ze weg? Hebben we ze gemist? Omdraaien, en nog een keer langs rijden? Eigenlijk op het moment dat we om willen draaien valt ons oog op een stilstaande auto een eind verderop. Altijd een goede hint dat er iets te zien is. En jawel hoor, daar zijn ze!

In eerste instantie zien we er maar een stuk of drie liggen, maar als we goed opletten zien we er al vlug een paar meer. Ze liggen alleen allemaal lam in het hoge gras, en zijn daardoor nog altijd niet goed te zien. Behoudens af en toe een kwispelende staart en een flapperend oor zit er geen beweging in de beestjes. Maar omdat we weten dat dit onze enige en laatste kans is ze te bewonderen blijven we geduldig staan. En ons geduld wordt beloond. Dubbel en dwars.

Der komt wat actie in de groep. Een paar rekken zich uit. Een paar drinken wat bij de waterpoel. Een paar dartelen naar links, en een paar naar rechts. Zo zien we uiteindelijk dat heel de groep zich er op houdt. Maar al vrij snel houdt de actie ook weer op, en liggen ze weer rustig in het gras.

Op het moment dat we eigenlijk weer wat verder gaan komt er weer wat actie. Het aantal die we zien liggen komen met hun koppen boven het gras uit, allemaal dezelfde kant op, oren gespitst. Nog voordat we de worden tegen elkaar spreken, ‘misschien zijn ze aan het jagen’ duikt er een springbokje uit het struikgewas met in de achtervolging een aantal honden. Het is net of we een documentaire zitten te kijken op National Geographic. Het bokje maakt geen schijn van kans. Ze loopt vast in de meute, wordt meteen getackeld en nog voordat we het in de gaten hebben zitten alle honden er bovenop. In nog geen halve minuut is het diertje aan stukken en lopen de honden weg delen van het bokje. Wow, is de reactie die we uit weten te brengen, en het gevoel wat daarna lang blijft heersen. Dat we zoiets zouden gaan zien hadden we nooit verwacht.

En na het nagenieten zien we onderweg ook nog een jachtluipaard. Zo blijkt een dag waarvan de verwachtingen lag waren toch weer bijzondere en unieke te worden.

De reis vervolgd zich daarna richting Durban. Een stad met een grote bevoking uit India, en dat betekend curry’s. De eigenaar van de B&B waar we zitten raad er ons restaurantje aan. We hebben geen idee wat de gerechten op de menukaart allemaal inhouden, dus we vragen wat ze ons aanraden. Ook dan hebben we eigenlijk geen idee wat we allemaal bestellen, maar we laten ons verrassen. Laten we het erop houden dat de aanbevelingen juist waren, en dat we heerlijk hebben gegeten.


N.B. voor degene die foto’s willen zien, deze staan op de facebooksite van Chan. Stuur der een verzoekje en geniet;)