zimbabwe tot maun

Zondag 12 november

De dag begint met inspectie van de schorpioenbeet, het voelde vergelijkbaar met een wespensteek, maar de zwelling valt mee, waarschijnlijk te danken aan het keurig aanlegde verbandje door een uiterst gekwalificeerde zuster.

Vandaag staat een bezoek aan het Mamilipark op het programma. Bij de entrée worden we door de beheerder gewaarschuwd dat door de regen die er de afgelopen dagen is gevallen sommige wegen al onbegaanbaar zijn geworden, en of we het park uberhaupt wel in willen. Ondanks zijn waarschuwing gaan we het toch proberen, we zijn er tenslotte toch. Na pak ‘ em beet 200m door los zand het park in stuiten we op de eerste ondergelopen weg. We besluiten om te keren en een andere route te proberen, maar ook dat blijkt uiteindelijk een no-go. Tot zo ver het Mamilipark.

Het is nog vroeg en we zijn flexibel. We passen onze planning aan en besluiten om de dag te gebruiken om naar Zimbabwe te reizen, naar Victoria Falls.

Onze weg brengt ons over de grens van Namibie en Botswana, en Bostwana naar Zimbabwe. Grensovergangen blijven een mooi fenomeen. Bij verlaten van het land onszelf en de auto op drie plekken in boeken registeren (liggen zowat naast elkaar), een vragenlijstje invullen, en stempels verzamelen voor op de fomulieren, uitrijbewijzen en paspoorten. En 20 meter verderop, bij binnenkomst van het land herhaalt het ritueel zich.

Bij het (proberen) binnen te komen van Zimbabwe kwam daar nog wat extra’s bij. Onderweg naar Zimbabwe spraken we bij een tankstation een Engelse man die een aantal jaren geleden naar Zimbabwe was geweest, en ondanks dat hij er nu slechts een aantal kilometers van af was, en heel graag nog een keer terug wilde, ging hij toch niet. Volgens zijn laatste bronnen was er een geld crisis, waardoor o.a. politie niet hun (volledige) loon kregen uitbetaald. Volgens zo’n beetje elke reisgids, kaart en mensen die we spreken staat Zimbabwe bekend om politie die om nul-redenen toeristen aanhouden om daar een slaatje uit te slaan, laat staan al ze niet betaald krijgen. Bemoedigende woorden.

Bij de grensovergang die er afgerekend te worden in US-dollars, waarvan wij natuurlijk niet in het bezit zijn. Namibies-dollars worden niet geaccepteerd, en Afrikaanse randen hebben we niet genoeg op zak. Uiteraard werkt volgens de ambtenaren alle apparatuur om met pinpas om creditcard te betalen niet. Alleen cash wordt geaccepteerd, Botswaneese Pulla’s, waar we de koers niet van kennen, en dan voel je aan je wateren al langzaam aan waar dit op uit gaat lopen. Willen we het land binnen dan is uiteindelijk de enige overgebleven optie terug Botswana in, waar we dankzij behulpzame beamten in ieder geval niet weer heel de administratieve molen door hoeven, en even illegaal Bostwana in mogen om geld te pinnen.

Vervolgens rekenen we alles af in Pulla’s. Aan de tevreden gezichten van de beamten blijkt dan al dat we voor extra inkomsten zorgen. De rekeningen worden wel in Dollars opgemaakt, en daarmee maken ze hun boekhouding sluitend. Daardoor hebben we daarna wel inzicht in wat we teveel betaald hebben, en dat blijkt uiteindelijk maar een tientje te zijn. De schade valt dus reuze mee. Volgende keer toch maar weer Dollars op zak voor de zekerheid, net als in Zuid-Amerika.

Als we gedacht hadden dat daar de kous mee af was, helaas pindakaas. Even na de grensovergang komen we een politiepost tegen. Controle van de auto, waar we ons geen zorgen over maken, alles werkt en we hebben een complete uitrusting, no worries. Maar bij het openen van de achterbak valt de politie het brandhout op, eigenlijk iets wat wegens mond-en-klauwzeer nergens de grens over mag.

Eigenlijk wil hij de auto uitgeladen zien, maar dan ziet hij een fles wijn en vraagt of wie die achter kunnen laten. De grijns op zijn gezicht verraad genoeg. En hij voegt toe dat dan alles okey is. Niet verwacht dat ik ooit aan omkoping zou meewerken, maar een paar seconden later zijn we weer onderweg.

Victoria Falls bereiken we verder zonder enige problemen. We slaan onze hut weer op, en vinden dat we wel wat lekkers hebben verdient en gaan uit eten. Wat direct opvalt is het toeristische karakter van het plaatsje. Nu moet je daar ook weer niet te veel van voorstellen, maar het contrast, met andere dorpjes met een toeristische attractie, is wat dat betreft groot. En de prijzen zijn daardoor ook navenant. Het tweede wat opvalt is het aantal Amerikanen dat er op vakantie is.

Het eten is heerlijk en we wagen ons aan wat specialiteiten als Krododil en Kundu. Tijdens het eten breekt er een storm los, en valt er een massa water uit de lucht waardoor het lijkt alsof de nabij gelegen watervallen zich nu over het dorpje uitstorten. Door de bliksem valt vervolgens de stroom uit. Weltrusten.

Maandag 13 november

De watervallen zelf staan vandaag op het programma. Een korte wandeling en we zijn er. ‘De rook die dondert’ zoals de watervallen door de originele bewoners genoemd wordt. Het water stort zich ca. 100 meter omlaag. Bij hoog water (februari tot april ongeveer) is daardoor de nevel die daardoor ontstaat op 30 kilometer afstand al te zien. Wij zijn er echter als de waterstand laag is. Dit betekend dat er slechts een tiende van het water naar beneden dendert dat bij de piek. Desondanks blijft het een prachtig en indrukwekkend plaatje. En misschien ligt het aan de hoeveelheid water (het ontbreken ervan), maar wij komen tot de conclusie we de watervallen van Iguazu mooier vonden. Misschien een goede reden om een keer terug te gaan als het water hoog staat… En doordat we ons betrappen op het vergelijken, komen we ook tot de conclusie dat we verwend, en bevoorrecht zijn.

Dinsdag 14 November

Dankzij onze HVMR huismaat, raft- en kanogek, Jeroen, worden wij voor elke reis gebrieft over rivieren waar, als we er dan toch zijn, zeker moeten gaan varen. Zo hebben we eerder door zijn tips in Pucon in Chili, en in San Gil in Colombia ons leven gewaagd. En op zijn aanraden gaan we dat nu weer doen, en gaan we de Zambezi bedwingen. Naar huis gaan zonder dit te doen, en ik denk niet dat we Jeroen nog ooit onder ogen durven te komen;). Volgens de raftgidsen in Victoriafalls de moeder der aller rivieren. Onze route bestaat uit 19 rapids (stroomversnellingen), waarvan er sommige bestaan uit meerdere achterelkaar (A-B-C-D) in een categorie van 1 tot 5+. De categorien lopen verder door, maar vanaf 6 wordt niet commercieel bevaren. In onze route bevindt zich er eentje in de zesde categorie, en die ziet er eerlijk gezegd ook eerder uit als een waterval dan een stroomversnelling. Maar toch jammer dat we er niet vanaf mogen. De woorden van de gids dat als je er omslaat je kans hebt dat je twee minuten onder water doorbrengt, tempert het een beetje.
De gids noemt het ‘ bad for business’ als er mensen uitkieperen en er zoiets gebeurt. Klinkt logisch.

De ervaring is in ieder geval super! Ondanks dat je af en toe het gevoel hebt erbij te zitten als decoratie en de gids alle problemen kan oplossen waar we hem inbrengen, spreekt hij toch de bemoedigende woorden dat hij het zonder ons niet kan. Hij heeft onze snelheid nodig. Grapjas, mooie mens. Het is in ieder geval een topper, en het feit dat onze boot niet omslaat, en niemand verliest, terwijl we andere boten wel zien omslaan en mensen uit boten gelanceerd zien worden, bevestigd zijn reputatie die van te voren al door een andere gids werd aangegeven. Iedereen die ook maar een beetje van actie houdt dient zoiets te doen. Wij kunnen het in iedergeval aanraden.
Oh ja, tijdens het raften spotten we onze eerste krododil! En dat terwijl we ook in het water mogen zwemmen. Super.

Woensdag 15 november

Ons volgende doel is Chobe in Botswana. In onze reisgidsen wordt aangegeven dat de wegen in het park voornamelijk bestaan uit zacht zand, dat 4x4 ervaring vereist is, en dat de wegen door regenval al vlug onbegaanbaar kunnen worden. In de Caprivistrook en Zimbabwe hebben we nu al een aantal dagen regenbuien gehad, waarvan sommige flink, dus enige zorgen over de staat en haalbaarheid van ons doel hebben we wel.

Uiteraard gaan we het erop wagen. Ons idee is naar de poort van het park te rijden (Ghobe) en daar te informeren naar de staat van de weg. Dan kunnen we altijd nog zien. Ons doel in het park is Savuti, de enige plek binnen de poorten waar je mag kamperen.

De weg daarnaar toe zo volgens onze kaart een ‘main-road’ moeten zijn. De werkelijkheid blijkt weerbarstiger. 40 kilometer voor de poort houdt de, tot dan toe fatsoenlijke asfalt weg (rijden over asfalt beschouwen we al een luxe), op te bestaan. Het enige wat overblijft is een eenbaanspad zacht zand. Tot zover ons goede plan.

We bereiken de poort, en ondanks dat het een intensief ritje is, valt de weg nog niet eens zo erg tegen. Ja, hij bestaat uit alleen maar zacht zand, maar hij is in ieder geval begaanbaar. Vanaf de poort is het nog eens 30 kilometer richting Savuti, over een weg in dezelfde staat. Maar ook die bereiken we zonder kleerscheuren of problemen. Af en toe worden we flink door elkaar geschud. Hier noemen ze dat een ‘African massage’. Om er enigzins toch positief over te blijven, dopen wij het om tot een waterbed. Onderweg zien we al een aantal olifanten. En als we bij een waterpoel een paar minuten stilstaan, komt er plots een nijlpaard omhoog.

Als we bij de camping aankomen blijkt deze vol te zijn. Dat betekend eigenlijk dat we voor 19u het park weer af moeten. Dus of via dezelfde weg terug, of door rijden naar poort aan het zuiden. Gelukkig treffen we voor ons een nederlands stel, welke wel gereserveerd hadden. Omdat op een campingplek drie auto’s of acht personen mogen staan kunnen we alsnog twee nachten op de camping blijven, omdat zij het goed vinden als we bij hun op de plek komen staan. Onze helden. ‘s-avonds resulteert in een gezellig kampvuurtje.
Mooi om te weten. In tegenstelling tot Etosha is Chobe en ook de camping in Chobe niet omheind. Olifantenvoetsporen over het campingterrein zijn daar het bewijs van, samen met een gebouw wat er uitziet als een open bunker, en bedoel is als, zoals ze het zo mooi omschrijven, een uitkijkplaats om de olifanten te bekijken. Het ziet er eerder uit als een schuilplaats om olifanten te ontwijken. Als het donker is horen we niet zo heel ver weg een olifant trompetteren, tot een aantal keren toe. Slaap lekker.

Donderdag 16 november

De olifant heeft zich niet vertoond. ‘s-Ochtends worden we als zo vaak vergezeld door eekhoorns en vogels bij het ontbijt. Ondertussen zo aan mensen gewend dat ze bijna mee aan tafel gaan zitten. Verder zitten er legio duizendpoten. En ‘s-nacht zijn er nog schorpioenen geweest, maar gelukkig niet gezien. Of niet gevoeld… Zonder dikke wandelschoenen wordt er als het donker is niet meer verplaatst.

We hebben heel de dag Chobe door kruist. Veel gezien, veel olifanten, en het blijven bijzondere dieren. Ondanks dat we er misschien al honderden foto’s van hebben blijven ze boeien en stoppen we. Helaas zien we verder geen bijzondere dieren zoals leeuwen, jachtluipaarden of neushoorns. Door de dikkere begroeiing en andere vegetatie dan in vergelijking met Etosha, is het spotten van dieren moeilijker. Daar tegen over staat dat de ervaring en het rijden in Chobe leuker, de omgeving boeiender is, en het safarigevoel veel meer aanwezig is.

Vrijdag 17 november

De volgende ochtend om 8u in de auto. De ochtend en begin van de middag gebruiken we om door Chobe te gaan, maar gelijktijdig zakken we af naar het zuiden, richting de Mababe-gate. Vanuit daar gaan we richting Moremi. Daar zijn we rond 15.30u. De camping die we bij de poort regelen ligt aan de andere kant van het park, en doordat we wat weinig contant geld opzak hebben, kunnen we maar een nachtje blijven. Als we Moremi in rijden hebben we de tijd om een nijpaarden-poule te bezoeken, maar daarna is het haast maken richting de camping, daar dienen we voor 19u te zijn. Dat betekend dat we aardig gas moeten geven, en op dat stuk dus niet echt kunnen bezichtigen. Onze focus ligt dan ook op morgen, dan rijden we een stukje terug, en daarna doen we de andere helft van het park. Onderweg verschiet een kudde olifanten van ons terwijl ze de weg oversteken. Het feit dat er net een jonkie oversteekt zal niet geholpen hebben. Een van de grote dames laat ons duidelijk merken niet gecharmeerd van ons te zijn, en komt onze kant op. In zijn achteruit en ruimte maken, en houden. Zonder echt heel agressief over te komen, blijft ze wel onze kant op komen. Na een tijdje draait ze af het bos in. Om 18.58u bereiken we de camping. Eten in het donker, wat we doordat het onpraktisch is, liever vermijden. Uit het struikgewas komt een jakhals ons bezoeken, en in de nabijheid horen we nijlpaarden. Indrukwekkend. Bijzonder om zo echt in, en tussen, het wild te zitten.

Maandag 18 november

Moremi wordt een park waar we met bijzondere kijk op terug zullen kijken. Een park waar door de nog dichtere vegetatie en begroeiing het nog moeilijker is om dieren te spotten. Uit de sightings die door gidsen genoteerd worden blijkt zelfs dat zijn ooit dagen niks zien. Een deel van het park is alleen in het droge seizoen te bezoeken. Maar ondanks het droge seizoen bestaat een deel nog altijd uit moeras, wegen die moeilijk begaanbaar zijn, en doorwaadbare plaatsen om stromen of waterpoelen over te steken. En laat het in dat gebied nu net zo zijn, dat daar de laatste dagen de meeste dieren zijn gezien. Vol enthousiasme erop af! Als we de eerste wateroversteek zien neemt het enthousiasme rap af. Misschien kunnen we iets om rijden en is een andere wateroversteek beter begaanbaar?

De volgende wateroversteek lijkt op het oog echter van hetzelfde kaliber. Volgens het kaartje zouden we naar het gebied wat we precies op het oog hebben maar 1 wateroversteek moeten bedwingen. Wie waagt wint, dus we gaan ervoor. We zijn tenslotte ook een stomende rivier overgestoken…

De eerste meters gaan vlekkenloos, tot aan het midden van de oversteek, als de neus van de auto steil omlaag duikt en het water bijna heel de motorkap verzwelgt. De schrikreactie is gasgeven en gelukkig komt de voorkant rap weer omhoog en is het daarna zo snel mogelijk naar de overkant. Dat verliep niet zoals verwacht, en als we zijn bijgekomen van de schrik, en ons gerust hebben gesteld met allerlei feitjes, en tot de conclusie zijn gekomen dat voor zoiets misschien toch wat meer ervaring nodig is, gaan we door. Wateroversteek overwonnen, op naar het collecteren van onze beloning! De wateroversteek zien we wel weer op de terug weg. Echter, niet veel verder wordt de weg een modderpoel met weer een wateroversteek. Dat doet ons besluiten om te draaien, we passen ons plan wel aan. Terug naar wateroversteek nummer 1. Daar aangekomen hebben zich aan de overkant een kudde waterbuffels verzameld, die aan het drinken zijn. Schijnen nogal chagerijnig te kunnen zijn, dus we stellen onze oversteek nog maar even uit. Hebben we meteen de tijd om onszelf nog wat moed in te praten.

Dan rijdt ons een safari-jeep van het park voorbij, het water in, en zo door de kudde buffels heen. Als hij het kan.., hup er achteraan. Door het spoor van de safari-jeep precies te volgen wordt een volgende onderdompeling voorkomen. Het kennen van het gebied blijkt toch wel handig.

We verleggen onze route richting de zuidelijke poort, omdat we vanaf daar richting Maun gaan. Onderweg zit er een andere auto achter ons. Sociaal zetten we de auto even van het pad af en laten we de auto voorbij gaan. Achteraf misschien beter niet kunnen doen. Bij het terug het pad om rijden zakken we weg in het zachte zand. Muurvast.

Chan’s scherpe oog merkt meteen op dat de auto met de bodemplaat tot op het zand ligt. Er zit niks anders op dan de auto te gaan uitgraven. Bob Marley (three little birds), vergezeld ons bij de eerste poging om los te komen. No worries Bob, but also no luck. Poging een mislukt. Poging twee wordt uiteindelijk wel een succes. Noeste arbeid in de zinderende hitte. Ook de auto uitgraven uit loszand kan van de to-do list af.

Moremi blijkt verder een mooi park. Mooie omgeving, mooie natuur. En met de juiste uitrusting en ervaring is er zeker het maximale uit te halen. Maar het feit dat zelfs gidsen aan ons onderweg vragen of we iets bijzonder gezien hebben, bevestigd wel dat dit geen park is om even naar toe te gaan omdat je je ‘ big five’ af wilt vinken. Maar toch zouden we iedereen het aanraden een bezoekje te brengen.

Zoals we gisteren de camping in Moremi later dan verwacht bereiken zo zijn we ook later dan verwacht in Maun, en is het bijna donker. Na de laatste dagen zo intensief gereisd en gereden te hebben is de pijp aardig leeg. Deze keer geen camping, maar een hotel. Geen dun matrasje in ons tentje, maar een matras zo groot dat we elkaar bijna niet meer kunnen zien als we allebei aan een kant gaan liggen. Niet zelf een maaltijdje brouwen op ons gasstelletje of BBQ, maar lekker uit eten. Het is tenslotte weekend;)

Onderweg naar Maun worden overigens nog wel getrakteerd op een toetje. We treffen daar kuddes olifanten die rondom de weg lopen en oversteken. Als we zeggen dat het er rond de 150 in totaal waren wordt er niet overdriven. Prachtig.

Maandag 19 november

Rustdag. Het verblijf in het hotel is een verlengd. Vandaag wat zaakjes op orde brengen, zoals dit verslag, en voorbereidingen voor de rest van de reis. Morgen gaan we een tocht maken op de Okavanka Delta in een Mokoro. Wordt vervolgd.